Οι σιελογόνοι αδένες παράγουν το σάλιο, ένα βασικό λιπαντικό, που βοηθά στην κατάποση, την πέψη και την προστασία των δοντιών ή των ούλων από μολύνσεις. Υπάρχουν τρεις κύριοι αδένες, η παρωτίδα, ο υπογνάθιος και ο υπογλώσσιος, μαζί με εκατοντάδες δευτερεύοντες αδένες ή πόρους (ελάσσονες).
Η παραγωγή και μεταφορά του σιέλου στο στόμα γίνεται από ένα πολύπλοκο σύστημα σωληνάριων, το οποίο μπορεί να προκαλέσει δυσάρεστα για τον ασθενή συμπτώματα όταν δεν λειτουργεί σωστά. Διόγκωση του αδένα ή κάποιου τραχηλικού λεμφαδένα, πρήξιμο ή ερυθρότητα μέσα ή έξω από το στόμα, ξηροστομία, πόνος, ενόχληση κατά το φαγητό, άσχημη γεύση, συλλογή πύου και πυρετός είναι μερικά από αυτά. Οι περισσότερες παθήσεις των σιελογόνων αδένων είναι καλοήθεις και συνίστανται κυρίως σε  λοιμώξεις, καλοήθεις όγκους ή λιθιάσεις (πέτρες), ενώ σπανιότερα πρόκειται για καρκινώματα.
Οι ιογενείς λοιμώξεις όπως η παρωτίτιδα ή η γρίπη μπορεί να προκαλέσουν πρήξιμο των σιελογόνων αδένων. Όπως και ο ιός Epstein-Barr (EBV) ή ο κυτταρομεγαλοϊός (CMV). Αυτοάνοσα νοσήματα όπως το σύνδρομο Sjögren μπορεί επίσης να είναι μια αιτία προσβολής. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι βακτηριακές λοιμώξεις μπορεί να προκληθούν από φραγμένους σιελογόνους πόρους, καθώς και να αποτελούν αιτία.
Οι σιελόλιθοι (πέτρες) που μπλοκάρουν τους σιελογόνους αδένες είναι μία άλλη συχνή πάθηση. Προκαλούνται από συσσώρευση κρυσταλλοποιημένων εναποθέσεων σάλιου και  δημιουργούν συνήθως οίδημα ή/και μόλυνση μέχρι να απομακρυνθούν.
Οι καλοήθεις όγκοι με συχνότερους το πλειόμορφο αδένωμα και το θηλώδες κυσταδενολέμφωμα (όγκος Warthin) προκαλούν συνήθως ανώδυνες διογκώσεις που ο ασθενής μπορεί να έχει για χρόνια. Από την άλλη μεριά οι κακοήθειες αν και σπανιότερες αποτελούν το 3-4% των καρκίνων κεφαλής και τραχήλου και εμφανίζονται στους σιελογόνους αδένες συχνότερα με τη μορφή του βλεννοεπιδερμικού καρκινώματος (συχνότερο στην παρωτίδα) ή του αδενοκυστικού καρκινώματος (συχνότερο στον υπογνάθιο και τους ελάσσονες σιελογόνους αδένες).
Η θεραπεία εξαρτάται φυσικά από τη διάγνωση. Ένα σοβαρό ζήτημα, όπως ο καρκίνος των σιελογόνων αδένων, θα μπορούσε να απαιτεί χειρουργική επέμβαση και ακτινοθεραπεία ενώ μια απλή μόλυνση, όχι κάτι περισσότερο από ενυδάτωση παυσίπονα και αντιβιοτικά. Σε περιπτώσεις λιθίασης των σιελογόνων αδένων, θα χρειαστεί η διάσπασή των λίθων ή η χειροκίνητη αφαίρεση τους και ενδεχομένως σε ορισμένα περιστατικά η  αφαίρεση του αδένα που πάσχει με χειρουργική επέμβαση. Στόχος της θεραπείας είναι να παρέχει μακροχρόνια θεραπεία, να αποφευχθεί η υποτροπή και να επιστρέψει ο ασθενής στην κανονικότητα.